czwartek, 30 sierpnia 2012


08/2012 jeszcze raz luiza.
czasem wmawiam sobie, że ludzie których fotografuję potrafią się potem odnaleźć na moich zdjęciach. że widzą na nich siebie samych - takimi, jakimi są. że gdzieś tam - w tej jednej setnej sekundy - udaje mi się uchwycić ułamek prawdy o człowieku. zarejestrować to coś, co dzielimy wszyscy, a co nas od siebie tak bardzo dzieli.
być może fotografując dostrzegam w ludziach jakieś podobieństwo, lub szukam obrazu samej siebie. poprzez przypadkowe zdjęcia nieznajomych, zaplanowane sesje z modelkami, fotografowanie przyjaciół i bliskich. poprzez wszystkie te portrety i krajobrazy, powidoki, złudzenia, mgnienia oka - wciąż powielam wzór z tej samej kalki.

8 komentarzy:

  1. Jestem typem o niewielkim pojęciu fotograficznym! Niemnie jednak patrząc na kolejne Twoje prace, każdorazowo dostrzegam w nich, nie tylko element piękna modela, modelki, ale też pewien wymiar duchowy, jakaś swego rodzaju tajemniczość albo tajemnicę do odgadnięcia. Wielorako można doszukiwać się historii osoby, ludzi, miejsc. To zawsze piękne opowieści, ciągle przyciągające. Nie potrzebny w nich górnolotny tytuł, człowiek sam go szuka, albo tworzy sam opowieść. Generalnie coś dla poszukiwacza. Luiza swoją osobą świetnie buduje nastrój, ale i miejsce, w którym się znajduje zaczyna sprawiać, że tworzy się inny wymiar i cała historia..

    Ot takie moje proste przemyślenia, jak to zwie Mariusz suchary ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. zdjeciem i tekstem odkrecilas we mnie kolejny kran. wiec plyna mysli. zadna nie daje sie okielznac.

    OdpowiedzUsuń
  3. okiełznywanie myśli to dość karkołomne zadanie

    OdpowiedzUsuń

komentarze do wpisów podlegają moderacji i publikowane są dopiero po zaakceptowaniu ich przez autorkę tego bloga.